معرفی «بازی‌های نقش‌آفرینی (Role Playing Games)»
مترجم: رعنا نبئی
ویراستار: علی علیزاده
مطالب مرتبط
معرفی بازی‌های کارتی (قسمت اول)
معرفی بازی‌های کارتی (قسمت پایانی)
معرفی بازی‌های کارتی مجموعه‌سازی (Collectible Card Game)
معرفی بازی‌های اقتصادی (Economic Games)
معرفی دسته بازی‌های roll & write
معرفی «بازی‌های نقش آفرینی (Role Playing Games)
دسته‌ای از بازی‌های رومیزی که امروزه طرفداران زیادی پیدا کرده، مربوط به بازی‌های «اقدام موثر (Live Action)» می‌شود. در این بازی‌ها که البته به صورت رومیزی نیز اجرا می‌شوند، بازیکنان ایفای نقش شخصیت‌هایی را در بازی برعهده گرفته و برای برنده شدن تلاش می‌کنند. امروز، به معرفی «بازی‌های نقش‌آفرینی (Role Playing Games)» می‌پردازیم.
«بازی‌های نقش‌آفرینی» که به بازی‌های «RPG» نیز معروف هستند، دسته‌ای از بازی‌ها هستند که در آن، بازیکنان نقش شخصیت‌ها را در یک فضای داستانی به عهده می‌گیرند. در این بازی‌ها بازیکنان مسئولیت ایفای این نقش‌ها را در قالب یک روایت یا داستان، بازی زبانی یا از طریق فرآیند تصمیم‌گیری ساختاریافته‌ای که برای رشد شخصیت‌ها در بازی ساخته شده، به عهده می‌گیرند. مراحلی که در این بازی‌ها انجام می‌شود، براساس سیستمی از قوانین و دستورالعمل‌ها، باعث پیروزی یا شکست بازیکنان می‌شوند. انواع مختلفی از بازی‌های نقش‌آفرینی وجود دارد. شکل اصلی آن، بازی نقش‌آفرینی رومیزی (TRPG) نام دارد که از طریق بحث کردن بین بازیکنان یا انجام فرآیند بازی‌ها به صورت رومیزی انجام می‌شود. در‌حالیکه در بازی نقش‌آفرینی زنده یا لایو (LARP)، بازیکنان به طور فیزیکی دستورالعمل‌های مورد نیاز شخصیت‌های خود را انجام می‌دهند. در هر دوی این اشکال، فردی به نام استاد بازی (GM) معمولاً در مورد قوانین و دستورالعمل‌های مورد استفاده در بازی تصمیم می‌گیرد و در واقع به عنوان داور، بازی را هدایت می‌کند. در بازی‌های نقش‌آفرینی هر یک از بازیکنان نقش یک شخصیت مشخص را به عهده می‌گیرند.
جالب است بدانید که بازی‌های نقش‌آفرینی به صورت‌های مختلفی به صورت ویدیویی یا الکترونیکی نیز وجود دارند که شامل بازی‌های نقش‌آفرینی چند نفره و تک نفره و… می‌شوند. این بازی‌های ویدیویی گاهاً اشتراکاتی با بازی‌های نقش‌آفرینی دیگر دارند اما برخلاف سایر بازی‌های نقش‌آفرینی، تاکید بیشتری بر پیشرفت شخصیت‌ها نسبت به داستان بازی دارند.
امروزه بازی‌های نقش‌آفرینی توانسته جای خود را در بین سایر سبک‌های بازی به خوبی باز کند و طرفداران زیادی را به سمت خود جذب نماید. برخی از دسته‌های بازی مربوط به RPGها، مانند بازی‌های کارتی جمع‌شونده (CCGها) و بازی‌های جنگی، ممکن است در سبک بازی‌های نقش‌آفرینی نباشند. مقداری از دستورالعمل‌های موجود در بازی‌های نقش‌آفرینی ممکن است در بازی‌های مختلفی وجود داشته باشد، اما هدف اصلی در این بازی‌ها نیست. اصطلاح «بازی نقش‌آفرینی» نیز گاهی اوقات برای توصیف بازی‌های شبیه‌سازی و تمرین‌هایی که در آموزش و تحقیقات دانشگاهی استفاده می‌شود، استفاده می‌شود.
هدف
بیشتر نویسندگان و ناشران بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی، آن‌ها را نوعی داستان‌سرایی تعاملی و مشترک می‌دانند. رویدادها، شخصیت‌ها و ساختار داستانی بازی به معنای یک تجربه روایی است و بازی نیازی به یک داستان کاملاً مشخص نداردکه این عامل، تفاوت اساسی بین بازی‌های نقش‌آفرینی و داستان‌های سنتی است. در این بازی‌ها در‌حالیکه بیننده یک نمایش تلویزیونی، تنها یک تماشاگر است و حتی با وجود اطلاع داشتن از داستان بازی، نمی‌تواند کاری انجام دهد، بازیکنان در بازی انتخاب‌هایی را انجام می‌دهند که بر داستان تأثیر می‌گذارد. چنین بازی‌های نقش‌آفرینی‌ای، نوع قدیمی و نوستالژیکی از بازی‌های قصه‌گویی را گسترش می‌دهد که در آن گروهی از افراد برای خلق داستان بازی با هم همکاری می‌کردند. در‌حالیکه اشکال ساده نقش‌آفرینی در بازی‌های سنتی و اعتقادی کودکان وجود دارد، بازی‌های نقش‌آفرینی با افزودن دستورالعمل‌ها و قوانینی که بازی را ساده‌تر کرده و تعامل را بین بازیکنان بیشتر می‌کند، باعث کامل‌تر شدن و ماندگاری ایده این بازی‌ها می‌شوند. شرکت‌کنندگان در یک بازی نقش‌آفرینی، ایفای یک شخصیت خاص را برعهده گرفته و داستان آن را پیش می‌برند. یک سیستم ثابت، قوانین و یک فضای مبارزاتی کمابیش واقع‌بینانه در بازی‌ها، به باورپذیری داستان بازی کمک شایانی می‌کند. سطح واقع‌گرایی در این بازی‌ها از پشتوانه خوبی برای ساختن یک داستان یا چالش باورپذیر تا شبیه‌سازی اتفاقات دنیای واقعی برخوردار است. بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی همچنین می‌توانند در فرآیندهای درمانی برای کمک به افراد در رشد مهارت‌های رفتاری، اجتماعی و حتی زبانی مورد استفاده قرار گیرند. این افراد شامل جوانان مبتلا به مشکلات یادگیری مانند اختلالات طیف اوتیسم، اختلال بیش‌فعالی با کمبود توجه (ADHD) و نارساخوانی را شامل می‌شوند.
انواع
بازی‌های نقش‌آفرینی در شکل‌های متنوعی انجام می‌شوند که شامل بازی‌های رومیزی، بازی‌های فیزیکی«LARP» تا بازی‌های دیجیتالی می‌شوند. همچنین تنوع زیادی در سیستم‌های قوانین و تنظیمات بازی وجود دارد. بازی‌هایی که بر تعامل شخصیت‌ها و و مکانیزم‌های بازی و مبارزه تاکید دارند، بیشتر به نام بازی‌های قصه‌گویی یا روایی شناخته می‌شوند. این نوع بازی‌ها تمایلی به استفاده از تاس و سایر عناصر تصادفی و شانسی ندارند. بعضی از بازی‌ها با شخصیت‌هایی که قبل از شروع بازی توسط GM خلق شده‌اند انجام می‌شوند. این نوع بازی‌ها هم در مسابقات گروهی و هم در بازی‌های تک‌نفره اجرا می‌شوند.
بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی
RPGهای رومیزی و RPGهایی که در آن‌ها از قلم و کاغذ استفاده می‌شود (PnP)، در یک اجتماع کوچک از افراد ا انجام می‌شود. استاد یا داور بازی (GM) جهان بازی و شخصیت‌های آن را توصیف می‌کند. سپس بازی شروع شده و بازیکنان دیگر اقدامات شخصیت‌های خود را بیان کرده و یا اجرا می‌کنند و در پایان GM نتایج را توصیف می‌کند. برخی از نتایج را سیستم بازی تعیین می‌کند و برخی را GM انتخاب می‌کند. بازی‌های نقش‌آفرینی در ابتدا به این شکل از بازی رواج پیدا کردند. اولین RPG تجاری، بازی «Dungeons & Dragons (D&D)» بود که با الهام از ادبیات فانتزی و سرگرمی بازی‌های جنگی ساخته و در سال ۱۹۷۴ منتشر شد. محبوبیت D&D منجر به تولد صنعت بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی شد که بازی‌هایی را با مضامین، قوانین و سبک‌های مختلف بازی منتشر کرد. از زمان عرضه RPGهای آنلاین و دیجیتالی، محبوبیت بازی‌های رومیزی کاهش یافته است. این شکل بازی اغلب به عنوان یک بازی نقش‌آفرینی شناخته می‌شود. برای تمایز این شکل از RPGها از سایر قالب‌ها، گاهی اوقات از بازی‌های نقش‌آفرینی با قلم و کاغذ استفاده می‌شود اگرچه درواقع قلم و کاغذ اصولاً لازم نیستند.
بازی‌های نقش‌آفرینی اقدام موثر (Live Action)
یک LARP بیشتر شبیه یک تئاتر بداهه‌نوازی است. شرکت‌کنندگان به جای توصیف شخصیت‌های خود به صورت زبانی، دستورات آن‌ها را به صورت واقعی بازی می‌کنند و همچنین از محیط واقعی برای نشان دادن فضای خیالی دنیای بازی استفاده می‌شود. بازیکنان اغلب لباس‌های مربوط به شخصیت‌های خود را می‌پوشند و همچنین از وسایل مناسب استفاده می‌کنند. حتی ممکن است محل برگزاری بازی به گونه‌ای مثل صحنه داستانی شبیه‌سازی باشد. برخی از بازی‌های نقش‌آفرینی زنده، از بازی‌های دیگری همچون «سنگ کاغذ قیچی» یا مقایسه ویژگی‌ها برای حل کشمکش‌ها و تناقضات به صورت نمادین استفاده می‌کنند، در حالیکه سایر LARPها از نبردهای فیزیکی با ابزار شبیه‌سازی شده مانند اسلحه‌های نظامی یا اسلحه‌های حبابی استفاده می‌کنند.
تعداد بازیکنان LARPها از تعداد انگشت‌شمار تا چندین هزار نفر می‌باشد و بازی در مدت زمان چند ساعت تا چند روز انجام می‌شود. از آنجا که تعداد بازیکنان در یک LARP معمولاً بیشتر از یک بازی نقش‌آفرینی رومیزی است و ممکن است بازیکنان در فضاهای فیزیکی جداگانه‌ای با هم تعامل داشته باشند، معمولاً تأکید کمتری بر حفظ دقیق روایت یا سرگرمی میان بازیکنان وجود دارد و جلسات بازی اغلب به بخش‌های مختلفی تقسیم می‌شوند تا راحت‌تر مدیریت شوند.
بازی‌های نقش‌آفرینی ویدیویی
بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی به شکل‌های الکترونیکی نیز ساخته شده است. در اوایل سال 1974 کهDungeons & Dragons منتشر شد، نسخه‌های بدون مجوز آن در سیستم‌های دانشگاهی تحت عناوینی مانند «dnd» ساخته شدند. این RPGهای رایانه‌ای بر روی همه بازی‌های الکترونیکی و همچنین در سبک بازی‌های ویدیویی تأثیر گذاشتند. برخی از نویسندگان و طراحان، بازی‌های نقش‌آفرینی دیجیتالی را به دو گروه تقسیم می‌کنند: بازی‌های تک نفره با استفاده از مکانیزم‌های سبک RPG و بازی‌های چند نفره که شامل تعاملهای اجتماعی هستند.
بازی‌های ویدیویی نقش‌آفرینی تک‌نفره
بازی‌های ویدئویی نقش‌آفرینی تک‌نفره ژانری کاملاً مشخص از بازی‌های رایانه‌ای و کنسولی را با بازی‌هایی مانند «Dungeons & Dragons» تشکیل می‌دهند که بیشتر اصطلاحات، تنظیمات و مکانیزم‌های بازی را براساس آن‌ها بنا می‌کنند. این تغییر شکل، تجربه بازی را تغییر داده، نمایشی جذاب از جهان ارائه می‌دهد اما بر پیشرفت شخصیت‌ها بیش از داستان‌سرایی تعاملی تأکید دارد.
بازی‌های ویدیویی نقش‌آفرینی چندنفره
در بازی‌های نقش‌آفرینی چندنفره، افراد به صورت آنلاین با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و درگیر بازی می‌شوند. بیشتر این بازی‌ها به طور فعال بر روی نقش‌آفرینی شخصیت‌ها را تمرکز نمی‌کنند با این وجود بازیکنان می‌توانند تا هروقت که بخواهند بازی‌ها را اجرا کنند.
افراد حاضر در بازی (شخصیت‌های بازی)
استاد یا داور بازی (گیم مستر)
یکی از ویژگی‌های مشترک بسیاری از RPGها، نقش گیم‌مستر (استادبازی) است؛ فردی که برای ارائه فضای داستانی، داوری عملکردهای شخصیت‌های بازی و حفظ جریان روایت بازی مسئولیت دارد. در RPGهای رومیزی و زنده، GM این وظایف را یک فرد انجام می‌دهد. در RPGهای ویدئویی بسیاری از عملکردهای یک GM توسط موتور بازی انجام می‌شود. با این وجود برخی از RPGهای ویدئویی چندنفره به یک شرکت‌کننده امکان می‌دهد تا نقش GM را از طریق یک رابط بصری موسوم به جعبه ابزار، البته با توانایی‌های محدود شده توسط فناوری موجود، به عهده بگیرد.
شخصیت‌های اصلی بازی (بازیکنان)
از دیگر نقش‌های موجود در RPGها، شخصیت‌های بازی است؛ شخصیت‌هایی در دنیای خیالی بازی که بازیکنان آن را کنترل می‌کنند. به طور معمول هر بازیکن یک شخصیت جداگانه را برعهده می‌گیرد و گاهی اوقات بیشتر. هر یک از آن‌ها به عنوان یک قهرمان در داستان عمل می‌کنند.
شخصیت‌های فرعی بازی (non_play)
برخلاف شخصیت‌های بازی (بازیکنان)، شخصیت‌های فرعی (NPC) توسط گیم‌مستر یا موتور بازی یا توسط افرادی که به گیم‌مستر کمک می‌کنند، کنترل می‌شوند. شخصیت‌های فرعی جمعیت داستانی را پر می‌کنند و می‌توانند به عنوان دشمن، تماشاگر یا متحد در بازی عمل کنند.
برای اطلاع از اخبار مربوط به بازی‌ها و مطلع شدن از مقالات تازه می‌توانید به اینستاگرام ما به آیدی bazikhallagh مراجعه کنید.
منبع
نظر شما :